Wbrew obiegowej opinii kot abisyński jest jedną z najstarszych ras kotów i wcale nie trzeba sięgać po pełne fantazji opowieści hodowców o jej pochodzeniu z czasów faraonów. Pod koniec XIX wieku rasa ta była już znana w Wielkiej Brytanii, gdzie ją uszlachetniono pod względem hodowlanym wykorzystując tego koty importowane z Afryki. Między innymi wprowadzano do hodowli także koty orientalne, aby ujednolicić wysmukłość sylwetki. W ten sposób powstał kot o ekstrawaganckim wyglądzie i wytwornym eksterierze, o szczególnych cechach futra, który ze swej strony mógł "świadczyć pionierskie usługi" przy tworzeniu wielu innych ras. 
Koty abisyńskie zdobyły światowe uznanie dopiero po drugiej wojnie światowej. Podczas gdy w Europie ich hodowla była w stanie zupełnego zastoju, Amerykanie doprowadzili hodowlę kotów abisyńskich do wysokiego poziomu i dopiero pierwsze sprowadzone do Europy ze Stanów Zjednoczonych koty abisyńskie o wysokich walorach przerwały tę stagnację. W latach 80. nastąpił także w Europie rozwój hodowli abisyńczyków sprowokowany rozlicznymi sukcesami na pokazach kotów tej rasy o dzikim zabarwieniu i zabarwieniu sorrel. Od tego czasu powstał istny barwny korowód dotyczący okrywy włosowej, który nawet trudno byłoby opisać.
Abisyńczyki mają charakter kotów pierwotnych. Są namiętnymi łowcami, uparte, a przy tym gwałtownie reagujące, żadnych walk nie unikają. Nie znoszą przymusu, a wybraną przez siebie osobę "wychowują" według swojej woli. Gdy się jednak pozyska ich sympatię, to przekształca się ona w przyjaźń do końca życia. Ich wesołe usposobienie i uwaga poświęcona wybranej osobie są nie do przecenienia. Kto raz uległ czarowi abisyńczyków nigdy nie zechce mieć kotów innej rasy.
Abisyńczyki są kotami średniej wielkości, o silnym umięśnieniu oraz wdzięcznymi w ruchu i o zwinnym ciele. Kończyny mają dobrze umięśnione i wysmukłe, zakończenie łap zaś wąskie, owalne. Długi ogon z wyraźnie ostrym końcem jest gruby u nasady i wraz z resztą ciała, a więc głową, tułowiem i kończynami, stanowi wzór doskonałej harmonii proporcji.
Duże, pełne wyrazu oczy w kształcie migdałów są dość szeroko rozstawione i świecą czystą barwą bursztynowożółtą lub zieloną.
Futro jest krótkie, ściśle przylegające do ciała, delikatne, z niewielką ilością podszycia. Główną charakterystyczną cechą wszystkich kotów abisyńskich jest jednak typowy rysunek futra spowodowany genem agouti, który powoduje, że każdy włos ma kolorowe prążki. Takie prążki na włosach spotyka się tylko u tej rasy i dlatego nazywa się je abisyńskim tickingiem. Na każdym włosie jest od 3 do 6 prążków, na przemian jaśniejszych i ciemniejszych, co wywołuje osobliwy efekt charakterystyczny dla kota abisyńskiego.
Występujące jaśniejsze miejsca na sierści wokół oczu i warg oraz znak "M" na czole są pozostałościami rysunku tabby, podobnie jak czarna kreska na powiekach wokół oczu i obrzeżenie czerwonego lusterka nosa oraz pręga grzbietowa. Wszystkie abisyńczyki mają na tylnej stronie małżowiny usznej "odcisk kciuka", a w kącie oczu smużkę, która nadaje twarzy wyraz pewnej dzikości.
Gen agouti i typ rasy sprawiają, że abisyńczyki wyglądają jak małe pumy, a ich niespożyta energia dorównuje energii dzikich kotów. Ich zdrowie i krzepkość należą do najcenniejszych właściwości, jednak są obarczone pewną chorobą dziedziczną, która jest skutkiem intensywnej hodowli. Choroba ta, zwana postępowym zanikiem (atrofią) siatkówki, występuje w dość wielu hodowlach, a wykryć ją można tylko specjalistycznymi badaniami weterynaryjnymi. Dotknięte nią koty po kilku latach ślepną, lecz już dużo wcześniej zwraca uwagę zmętnienie rogówki. Koty z tą chorobą należy natychmiast wyeliminować z hodowli, gdyż tylko w ten sposób można przeszkodzić dalszemu rozprzestrzenianiu się tej wady genetycznej. Przed kupnem młodego abisyńczyka w każdym razie należy żądać świadectwa, że rodzice nie są nią obarczeni.
Skala barw futra abisyńczyków w ostatnich latach ogromnie się rozszerzyła, w wyniku czego powstało wiele nowych atrakcyjnych odmian. Bezspornie jednak nadal najpopularniejsze są odmiany o dzikim ubarwieniu.
Klasyczne abisyńczyki mają zwykle dzikie umaszczenie. Ich futro ma ciepły kolor brązowy z czarnymi prążkami na każdym włosie. Nasada szyi, wewnętrzna strona kończyn i brzuch są barwy od ciemnopomarańczowej do morelowej. Kolor podszycia musi być zharmonizowany z resztą futra. Szare podszycie jest niepożądane i często pojawia się przejściowo w okresie zmiany włosów. Pręga grzbietowa musi być intensywnie zabarwiona. Spód tylnych łap (stóp) i koniec ogona oraz opuszki łap są czarne. Intensywnie czerwone lusterko nosa jest czarno obrzeżone.
Koty abisyńskie zdobyły światowe uznanie dopiero po drugiej wojnie światowej. Podczas gdy w Europie ich hodowla była w stanie zupełnego zastoju, Amerykanie doprowadzili hodowlę kotów abisyńskich do wysokiego poziomu i dopiero pierwsze sprowadzone do Europy ze Stanów Zjednoczonych koty abisyńskie o wysokich walorach przerwały tę stagnację. W latach 80. nastąpił także w Europie rozwój hodowli abisyńczyków sprowokowany rozlicznymi sukcesami na pokazach kotów tej rasy o dzikim zabarwieniu i zabarwieniu sorrel. Od tego czasu powstał istny barwny korowód dotyczący okrywy włosowej, który nawet trudno byłoby opisać.
Abisyńczyki mają charakter kotów pierwotnych. Są namiętnymi łowcami, uparte, a przy tym gwałtownie reagujące, żadnych walk nie unikają. Nie znoszą przymusu, a wybraną przez siebie osobę "wychowują" według swojej woli. Gdy się jednak pozyska ich sympatię, to przekształca się ona w przyjaźń do końca życia. Ich wesołe usposobienie i uwaga poświęcona wybranej osobie są nie do przecenienia. Kto raz uległ czarowi abisyńczyków nigdy nie zechce mieć kotów innej rasy.
Abisyńczyki są kotami średniej wielkości, o silnym umięśnieniu oraz wdzięcznymi w ruchu i o zwinnym ciele. Kończyny mają dobrze umięśnione i wysmukłe, zakończenie łap zaś wąskie, owalne. Długi ogon z wyraźnie ostrym końcem jest gruby u nasady i wraz z resztą ciała, a więc głową, tułowiem i kończynami, stanowi wzór doskonałej harmonii proporcji.
Duże, pełne wyrazu oczy w kształcie migdałów są dość szeroko rozstawione i świecą czystą barwą bursztynowożółtą lub zieloną.
Futro jest krótkie, ściśle przylegające do ciała, delikatne, z niewielką ilością podszycia. Główną charakterystyczną cechą wszystkich kotów abisyńskich jest jednak typowy rysunek futra spowodowany genem agouti, który powoduje, że każdy włos ma kolorowe prążki. Takie prążki na włosach spotyka się tylko u tej rasy i dlatego nazywa się je abisyńskim tickingiem. Na każdym włosie jest od 3 do 6 prążków, na przemian jaśniejszych i ciemniejszych, co wywołuje osobliwy efekt charakterystyczny dla kota abisyńskiego.
Występujące jaśniejsze miejsca na sierści wokół oczu i warg oraz znak "M" na czole są pozostałościami rysunku tabby, podobnie jak czarna kreska na powiekach wokół oczu i obrzeżenie czerwonego lusterka nosa oraz pręga grzbietowa. Wszystkie abisyńczyki mają na tylnej stronie małżowiny usznej "odcisk kciuka", a w kącie oczu smużkę, która nadaje twarzy wyraz pewnej dzikości.
Gen agouti i typ rasy sprawiają, że abisyńczyki wyglądają jak małe pumy, a ich niespożyta energia dorównuje energii dzikich kotów. Ich zdrowie i krzepkość należą do najcenniejszych właściwości, jednak są obarczone pewną chorobą dziedziczną, która jest skutkiem intensywnej hodowli. Choroba ta, zwana postępowym zanikiem (atrofią) siatkówki, występuje w dość wielu hodowlach, a wykryć ją można tylko specjalistycznymi badaniami weterynaryjnymi. Dotknięte nią koty po kilku latach ślepną, lecz już dużo wcześniej zwraca uwagę zmętnienie rogówki. Koty z tą chorobą należy natychmiast wyeliminować z hodowli, gdyż tylko w ten sposób można przeszkodzić dalszemu rozprzestrzenianiu się tej wady genetycznej. Przed kupnem młodego abisyńczyka w każdym razie należy żądać świadectwa, że rodzice nie są nią obarczeni.
Skala barw futra abisyńczyków w ostatnich latach ogromnie się rozszerzyła, w wyniku czego powstało wiele nowych atrakcyjnych odmian. Bezspornie jednak nadal najpopularniejsze są odmiany o dzikim ubarwieniu.
Klasyczne abisyńczyki mają zwykle dzikie umaszczenie. Ich futro ma ciepły kolor brązowy z czarnymi prążkami na każdym włosie. Nasada szyi, wewnętrzna strona kończyn i brzuch są barwy od ciemnopomarańczowej do morelowej. Kolor podszycia musi być zharmonizowany z resztą futra. Szare podszycie jest niepożądane i często pojawia się przejściowo w okresie zmiany włosów. Pręga grzbietowa musi być intensywnie zabarwiona. Spód tylnych łap (stóp) i koniec ogona oraz opuszki łap są czarne. Intensywnie czerwone lusterko nosa jest czarno obrzeżone.
Opisy rasy pochodzi z książki "RASY KOTÓW" wydanej przez Oficynę Wydawniczą MULTICO.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz