Ucho zewnętrzne jest tylko tunelem zbierającym fale dźwiękowe i przesyłającym je na błonę bębenkową. Kształt tego tunelu jest nieregularny i asymetryczny. Kształt ten w połączeniu z ruchami zmienia jakość odbieranego dźwięku, co umożliwia kotu dokładną jego lokalizację. Kot potrafi rozróżniać dwa dźwięki dobiegające z miejsc odległych raptem o 5 stopni z dokładnością prawie 75%.
Zakres słyszalności
Przy dużych częstotliwościach słuch kota (także psa) jest znacznie ostrzejszy niż nasz. Kot słyszy dźwięki wyższe o prawie dwie oktawy niż najwyższa nuta, którą potrafi usłyszeć człowiek, tj. o pół oktawy wyższe od dźwięków, które może usłyszeć pies!!!
W zakresie dużych częstotliwości, w którym można oczekiwać wysokich dźwięków wydawanych przez drapieżniki, kot wykazuje szczególną wrażliwość. Umożliwia mu to rozróżnienie kolejnych nut różniących się o 1/5 do 1/10 tonu! Wielkie komory słuchowe w czaszce odgrywają zasadniczą rolę we wzmacnianiu dźwięków w celu ich analizy w uchu i mózgu kota.
Większość kotów, bez specjalnego treningu, uczy się rozpoznawać słowa wypowiadane przez człowieka. Reagują na swoje imię, nawoływanie na posiłki itd. Jednak ich zdolność rozpoznawania słów nigdy nie bywa tak obszerna jak u psów.
Utrata słuchu
Tak jak to się dzieje u ludzi, wiek pogarsza słuch u kotów. Ich wrażliwość na wysokie tony szybko maleje z upływem lat. Często zaczyna się zmniejszać już w wieku trzech lat i zwykle wykazuje znaczny ubytek, kiedy kot osiąga wiek 4,5 lat.
Starość i niektóre choroby mogą doprowadzić do całkowitej głuchoty. Zakażenie uszu i zaczopowanie woskowiną zwykle łatwo się poddają leczeniu. Białe koty, zwłaszcza niebieskookie, mają skłonność do głuchoty zapoczątkowanej przez dzikie geny głuchoty, które powodują wysychanie struktur ucha wewnętrznego. Ten rodzaj głuchoty jest nieuleczalny.
Na ogół koty dobrze sobie radzą z głuchotą, kiedy taka wystąpi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz