Te ciekawe koty "odkryli" dla świata Amerykanie w latach 60. naszego wieku, gdy po setkach lat pełnej izolacji, po drugiej wojnie światowej Japonia otworzyła się na świat. Pierwsze trzy koty trafiły do Ameryki za sprawą pani Elisabeth Frered, która położyła duże zasługi w upowszechnianiu rasy i staraniach o jej uznanie. Doprowadziła ona, że po uznaniu kota Powitalnego przez CFA w 1971 r. został on w 1976 r. dopuszczony do udziału w wystawach czempionów pod amerykańską nazwą Japanese Bobtail. Istnieją dwie stare rasy kotów o podobnym wyglądzie: koty Powitalne i z brytyjskiej wyspy Man. Koty z wyspy Man zawdzięczają swój niecodzienny wygląd działaniu letalnego genu. "Manksy" mają zredukowaną ilość kręgów ogonowych (w skrajnych przypadkach brak ich w ogóle) i tendencję do różnych poważnych chorób. Japońskie Koty Powitalne także posiadają mniej kręów ogonowych, ale o zredukowanej długości i grubości. Oryginalną (japońską) nazwę tej rasy, Maneki Neko, tłumaczyć należy jako Kot Powitalny (maneki - powitalny, neko - kot). Amerykanie, którzy pierwsi tę rasę "odkryli" dla świata nazwali ją bobtail (obcięty ogon). Wobec faktu, że koty te posiadają naturalnie skrócone kręgi ogonowe, nazwa bobtail wprowadza w błąd i bardziej pasuje do Manksów.
Japońskie Koty Powitalne są bardzo ciekawskie, ale raczej nieufne w stosunku do gości. Mają bardzo bogaty repertuar wydawanych dźwięków, ale odmienny od kotów kontynentalnych, co utrudnia im komunikację z innymi rasami. Mimo iż szybko akceptują obecność innych kotów, najlepiej czują się w towarzystwie swoich japońskich pobratymców. Chętnie uczestniczą we wszystkich pracach domowych i nie odstępując swoich opiekunów na krok podążają za nimi. Są wścibskie, przymilne, ciągle spragnione miłości i czasami natrętne.
Kotki Powitalne, jako matki, są troskliwymi opiekunkami, które swoje dzieci wcześnie przygotowują do samodzielnego życia. Poród i wychów kociąt nie sprawia im żadnych kłopotów, bywa, że właściciel kotki nawet nie słyszy, że nastąpił poród a jedynym jego objawem są ciche popiskiwania noworodków. Młode rozwijają się wprawdzie wolniej niż u innych ras, jednak wcześniej stają się aktywne. Japońskie Koty Powitalne są wysmukłe, o zarysie ciała zbliżonym do prostokąta, średniej wielkości, z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Ciało mają wydłużone, eleganckie w ruchu i o delikatnych kończynach, a zarazem o hamonijnych proporcjach. Głowa ma kształt trójkąta równoramiennego. Duże, wysoko osadzone i szeroko otwarte uszy przedłużają prostą linię policzków. Urzekające w wyrazie, duże, owalne oczy są ustawione lekko skośnie i promieniują spokojem i łagodnością. Barwa oczu zależy od barwy futra i za najbardziej typową uważa się złocistą lub miodową. Koty z amerykańskich hodowli, z powodu dużego w nich udziału osobników białych, mogą być różnookie lub niebieskookie. Białe, niebieskookie Koty Powitalne, w odróżnieniu od innych ras, nie miewają żadnych problemów ze słuchem.
Nos jesi długi i prosty; uwydatniona mordka w części z wąsami ma typowy wygląd, co sprawia, że wysoko osadzone policzki nadają kotu jeszcze bardziej orientalny wygląd. Futro jest średniej długości; musi być miękkie i jedwabiste, jednak nie nadmiernie napuszone zbyt obfitym podszyciem. Pluszowatość futra jest niepożądana. Większość kotów Powitalnych, dzięki delikatnemu i ściśle przylegającemu do ciała futru, jest łatwymi do pielęgnowania kotami krótkowłosymi. Gama kolorów futra jest bardzo szeroka. Z wyjątkiem agouti abisyńczyków i cętkowanych oznak dozwolone są wszystkie odmiany barwne. Największą popularnością cieszyły się dawniej i nadal cięszą łaciate trójbarwne "koty szczęścia" (Mi-Ke) i dwubarwne koty łaciate. Widać to wyraźnie w hodowlach amerykańskich, gdzie czasami trudno zobaczyć koty jednobarwne lub o dzikim rysunku na futerku.
Wizytówką kota Powitalnego jest króciutki, szczątkowy ogon. Delikatne i cieniutkie kości ogonowe, tworząc załamania i zakrzywienia, tworzą indywidualny, jak odcisk palca u człowieka, wzór dla każdego kota. Nie jest istotny kierunek skrzywienia, ale ostatni człon ogona nie może być dłuższy niż 7 centymetrów i tępo zakończony. Toleruje się także ogon pozornie prosty, ale nie dłuższy niż 12 cm i z obowiązkowym, chociaż jednym załamaniem. W hodowlach preferowane są ogonki krótkie, mocno pozałamywane lub poskręcane skierowane do góry lub w bok.
Skrócenie ogona i związane z tym skręcenie lub załamanie jego kręgów powoduje zrastanie się kości ogonowych, co sprawia, że poruszanie ogonem może być bardzo bolesne. Niestety z tą przykrą dolegliwością Koty Powitalne muszą żyć, gdyż nie można tej wady wyeliminować drogą selekcji. Włosy na ogonie są dłuższe niż na korpusie i skierowane w różnych kierunkach, co sprawia, że króciutki ogonek przypomina swoim wyglądem pompon lub rozetkę.
Koty Powitalne Długowłose znane są od setek lat i najstarsze ich wizerunki, malowane na jedwabiu, pochodzą z XV wieku, ale dopiero w latach 50. w Japończycy wyselekcjonowali koty o dłuższych włosach i rozpoczęli hodowlę jako odrębną rasę kota Powitalnego (fotografia po lewej). Część organizacji hodowlanych uznała je za odrębną rasę pod nazwą Japanese Bobtail Longhair - Japoński Bobtail Długowłosy. Inne organizacje, np. FIFe odmiany tej nie uznają co jest o tyle dziwne, że koty długowłose są odmianą naturalną i tylko wyselekcjonowaną do dalszej hodowli z osobników żyjących na wolności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz