Turkish Angora (Turecki Angora)

Ten najbardziej pierwotny ze wszystkich kotów półdługowłosych dopiero niedawno utorował sobie drogę do uznania go przez hodowców. Przez długi czas był popularny jako zwykły kot domowy tylko w swojej ojczyźnie - Turcji. W Stanach Zjednoczonych uznano go i dopuszczono na wystawy czempionów w latach 70., w Europie w końcu lat 80. Nazwa turecki angorski nie wywodzi się od długości sierści tego kota, lecz od stolicy jego ojczyzny Ankary (staroż. Angara). Dzięki temu, że przez długi czas nie podlegał żadnym zabiegom hodowlanym, stanowi naturalną rasę o orientalnie wysmukłej budowie ciała, którego fenotyp jeszcze nie jest zdominowany przez obce domieszki.
Ciało tureckiego kota angorskiego jest wąskie i długie i wraz z wysmukłymi, długimi kończynami nadaje mu wyraz niedbałej elegancji. Nieco dłuższe od przednich tylne kończyny sprawiają wrażenie, że zwierzę jest stale gotowe do ruchu, a klasyczna orientalna głowa, równomiernie klinowatego kształtu, wzmaga jeszcze to wrażenie witalności i aktywności. Długi i prosty nos musi być zharmonizowany z linią profilu głowy, nie może mieć "stopu". Uszy są duże, blisko siebie ustawione, na końcu zaokrąglone, a u nasady szerokie. Pożądane są pęczki włosów w uszach.
Pełne wyrazu oczy w kształcie migdałów, o orientalnym ukośnym ustawieniu, mogą mieć dowolny kolor. Jedynie koty tureckie van muszą mieć oczy bursztynowe. Hodowcy interesujący się tą rasą domagają się jednak zmiany wzorca, który według nich powinien dopuszczać tylko koty niebieskookie, pomarańczowookie i różnobarwnookie. Długi, dobrze owłosiony ogon musi harmonizować z wyglądem całego ciała. Idealny ogon, przygięty do przodu, powinien sięgać do barku. Nie traci on swej puszystości nawet w cieplejszych miesiącach, kiedy futro wydaje się krótkie. Futro średniej długości prawie nie ma podszycia, tylko na szyi, piersi i tylnych kończynach jest dłuższe. Ślady kołnierza na szyi i lekkie "portki" na tylnych kończynach są typowymi cechami rasy. Delikatna i jedwabista struktura futra powoduje, że lśni ono nawet podczas ruchu.
Brak podszycia i jedwabistość struktury okrywy włosowej sprawiają, że turecki kot angorski jest wyjątkowo łatwy w pielęgnowaniu; prawie nie trzeba go czesać ani szczotkować. Sam wykonuje niezbędne zabiegi pielęgnacyjne. Pierwsze koty wprowadzone do hodowli w zachodniej Europie były bez wyjątku białe, tak że długo mogło się utrzymywać błędne przekonanie, że tylko białe angory są czysto rasowe. Nauka o dziedziczeniu dowodzi także u tej rasy, że fenotypowo białe koty zawsze mają dziedziczne skłonności do występowania jednej lub kilku innych barw. Dla utrzymania czystości rasy początkowo hodowano białe koty wyłącznie w ogrodach zoologicznych w ich ojczyźnie.
Później upowszechniły się wszystkie kolory, od czarnego, niebieskiego, rudego i kremowego przez szylkretowy i niebieskokremowy, aż do całej gamy barw kotów tabby. Jeśli chodzi o wzór rysunku ubarwienia futra, to obowiązują takie same reguły, jak w odniesieniu do innych ras. Opisy rasy pochodzi z książki "RASY KOTÓW" wydanej przez Oficynę Wydawniczą MULTICO.