Grupa I
Owczarki i psy pasterskie (rasy zaganiające spokrewnione ze szpicami, rasy zaganiające pochodzące od kudłatych psów z Azji Środkowej, rasy nazywane strażnikami stad zaliczane do molosów typu górskiego)
Wzrost - pies co najmniej 65 cm, suka co najmniej 60 cm
Masa ciała - pies co najmniej 26 kg, suka co najmniej 20 kg
Szata - włos prosty, przylegający; zimą z obfitym podszerstkiem; mocno owłosiona szyja
Umaszczenie - od żółtawoszarego do srebrzystoszarego z charakterystyczną jasną maską; jaśniejszy włos na spodniej powierzchni szyi i piersi; dopuszczalny ciemno szary kolor z jasna maską
POCHODZENIE RASY: CZECHY
Początkowo ludzie, krzyżując psa z wilkiem, liczyli na uszlachetnienie wyglądu tego pierwszego oraz wzmocnienie takich pożądanych cech jak wytrzymałość, siła czy sprężysty krok. Krzyżówki były zewnętrznie bardzo podobne do wilka: miały takie same wymiary, pojemność mózgu i wilczasty kolor. Odziedziczyły także ogromną zdolność do regeneracji sił: podczas gdy krzyżówki po przebiegnięciu 100 kilometrowego odcinka były po trzech, czterech godzinach w pełni wypoczęte, owczarki potrzebowały 10-12 godzin po przebiegnięciu odcinka o połowę krótszego. Czechosłowackie wilczaki miały też o wiele lepszy zmysł węchu i orientacji (szczególnie w nocy) oraz były odporniejsze na dokuczliwe warunki atmosferyczne. Młode psy drugiej generacji można już było szkolić, o ile szczeniaki zostały zabrane od matki wystarczająco wcześnie i wychowane bez kontaktu z innymi psami. Do treningu obronnego nadawały się wtedy jedynie nieliczne psy. Wszystkie osobniki bardzo przywiązywały się do ludzi, którzy się nimi zajmowali, ale trudno nawiązywały kontakt z obcymi. O ile cechy takie jak niepewny charakter zostały z czasem zlikwidowane (obecnie strachliwość uważana jest za wadę dyskwalifikującą), to nie udało się zlikwidować ich przywiązania do ludzi. Gdy ich przewodnicy kończyli służbę wojskową, wilczaki miały duże problemy w przyzwyczajeniu się do nowego właściciela. To spowodowało, że nie są one używane obecnie w wojsku, gdzie preferuje się rasy łatwiejsze w szkoleniu.
Początkowo wilczaki były selekcjonowane jedynie ze względu na cechy charakteru. Ich wygląd nie był istotny, chyba, że były to cechy, które miały wpływ na użytkowość. Przez wiele lat bardziej przypominały owczarki niemieckie, dopiero w połowie lat 70. zaczęły bardziej upodabniać się do wilków. 14 listopada 1979 na świat przyszedł Rep z Pohraniční stráže, który przyczynił się do ustalenia wilczego wizerunku rasy. Przez Františka Rosíka został uznany za wzorcowego wilczaka. Poprzez chów wsobny wzmocniono cechy tej rasy, co pozytywnie wpłynęło na jej eksterier i doprowadziło do wyrównania fenotypowych cech populacji (dzięki czemu można było starać się o uznanie rasy).
Ceskoslovensky Vlcak to pies niezależny i nigdy do końca nie jest podporządkowany człowiekowi, bardzo inteligentny, o dobrym zmyśle orientacji w terenie. Silnie przywiązuje się do właściciela. W prowadzeniu wymaga konsekwentnego i zdyscyplinowanego podejścia.
W chwili obecnej wilczaki sprawdzają się na placu szkoleniowym, gdzie przy odpowiedniej motywacji nie różnią się od innych ras użytkowych. Ich domeną pozostaje tropienie, ze względu na doskonały węch.
W higienie utrzymanie tej rasy nie jest kłopotliwe, wymaga odpowiednio częstej pielęgnacji oczu i pazurów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz