Grupa VI
Psy gończe i rasy pokrewne, posokowce
Wzrost - pies 55-59 cm, suka 50-55 cm
Masa ciała - ok 22-26 kg
Szata - włos na tułowiu twardy, sztywny i przylegający, podszycie gęste szczególnie zimą, na głowie i uszach włos krótki i jedwabisty
Umaszczenie -
- czarne z podpalaniem czerwono-brązowym - często występujące,
- czekoladowe z podpalaniem jaśniejszym - rzadko występujące
- rude w różnych odcieniach - bardzo rzadko występujące
POCHODZENIE RASY: POLSKA
Inne nazwy: Ogar Pawłusiewicza, Pies Pawłusiewicza, Polish Hunting Dog, Polish Scenthound, Polnischer Laufhund
Gończy polski jest rodzimą rasą polską, występującą głównie na terenie Polski południowej (Bieszczady, Beskidy Zachodnie, Pieniny, Podhale) i na Mazowszu. Na początku drugiej połowy XX wieku usystematyzowaną hodowlą psów gończych zajmowali się przede wszystkim płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz. Pierwszy hodował psy większe i cięższe, drugi lżejsze o umaszczeniu czarnym podpalanym w przeciwieństwie do czaprakowatych psów płk Kartawika. W latach 60. obydwa typy zostały wpisane do księgi wstępnej jako Ogar Polski (ang. Polish Hound). Okazało się że krzyżowanie nie odnosi pożądanych efektów, wzorzec przystosowany do psów płk Kartawika został zarejestrowany przez FCI co spowodowało że psy płk Pawłusiewicza nie były uznawane za Ogara Polskiego.
W 1983 roku Związek Kynologiczny w Polsce zdecydował się otworzyć księgę wstępną dla psów w typie ogara Pawłusiewicza co było spowodowane niesłabnącą popularnością tych psów ze względu na doskonałe walory użytkowe. Nadano im nazwę Gończy Polski (ang. Polish Scenthound) i podjęto starania aby jej wzorzec został zatwierdzony i oficjalnie zarejestrowany przez FCI jako piąta polska rasa. W listopadzie 2006 roku staranie te zostały zakończone sukcesem. Rejestracja rasy przebiegła podczas Międzynarodowej Wystawy Psów w Poznaniu.
Z roku na rok ich populacja wzrasta (w Związku Kynologicznym w Polsce jest zarejestrowanych około 1200 egzemplarzy - stan w 2008 r.). Coraz częściej (i liczniej) można je spotkać na wystawach psów rasowych i innych imprezach kynologicznych, na których prezentowane są przez swoich właścicieli - pasjonatów, których z roku na rok przybywa.
Używany głównie do polowań na dziki, rzadziej zające, lisy oraz jako pies stróżujący
Także jako tropowiec i posokowiec.
Rasa polecana dla osób lubiących spacery i pragnących bliskiego kontaktu z psem, dla miłośników wystaw i konkursów psów, a przede wszystkim dla myśliwych polujących zwłaszcza na grubego zwierza.
Temperament: łagodny, brawurowo odważny, zrównoważony, podatny na szkolenie, nieufny wobec obcych
Charakter i otoczenie: energiczny, zwinny, roztropny, wytrzymały, zrównoważony, bardzo podatny na tresurę (posłuszny).
Znakomity, nieoceniony, skuteczny stróż domostwa (nie przesadnie hałaśliwy). Wyborny i niezastąpiony kompan wszelkich wycieczek. Mimo krótkiej sierści jest bardzo odporny na warunki klimatyczne. Dobrze współżyje z innymi zwierzętami, znakomicie radzi sobie zarówno w domu z ogrodem jak i w warunkach miejskich (w mieszkaniu niekłopotliwy). Powinien mieć możliwość swobodnego wybiegania się. Wobec właściciela i jego rodziny wierny, oddany przyjaciel a nawet wylewny. O ile właściciel zapewni mu odpowiednie żywienie i ruch, nie będzie sprawiał żadnych kłopotów. Wobec obcych zachowuje się nieufnie i z rezerwą. Wieloletnie obserwacje nie wykazały u niego skłonności do żadnych chorób dziedzicznych.
Nie sprawia specjalnych kłopotów wychowawczych i wyjątkowo chętnie się uczy. Jako pies myśliwski jest nieco niezależny i dlatego od szczenięcia (zwłaszcza samiec), musi wiedzieć kto jest najważniejszy w domowej hierarchii.
Jak każdy pies nieodpowiednio prowadzony (brak konsekwencji w postępowaniu właściciela, brak odpowiedniej dawki ruchu i zajęcia, brak kontaktu z innymi psami i ludźmi) może niezbyt chętnie tolerować bliskość osobników z obcego stada (może być agresywny) i dlatego już od szczenięcia trzeba go przyzwyczajać do spotkań z innymi psami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz