Grupa VI
Psy gończe i rasy pokrewne, posokowce
Wzrost - dla odmiany wysokonożnej 55-65 cm, dla odmiany niskonożnej 45-50 cm
Masa ciała - 30-35 kg
Szata -
odmiana wysokonożna: jej szata jest dłuższa i gęściejsza
odmiana niskonożna:
Umaszczenie - odmiana wysokonożna jest najczęściej maści czarnej;
odmiana niskonożna ma w umaszczeniu czerwień
POCHODZENIE RASY: WĘGRY
Inne nazwy: Transylvanian Hound, Erdélyi Kopó Dunker; Erdélyi Kopó, Chien courant de Transylvanie, Transylvanischer Laufhund (Ungarische Bracke)
Znany również jako gończy transylwański lub gończy z Siedmiogrodu należy do najstarszych ras psów gończych. Użytkowany miał być łowiecko przez królów i możnowładców węgierskich już w wiekach średnich. Przeznaczeniem jego było wówczas znajdowanie, dochodzenie i osaczanie grubego zwierza, z dużymi drapieżnikami, niedźwiedziem i wilkiem włącznie. Niektórzy autorzy twierdzą, że głównym, a nawet wyłącznym jego przeznaczeniem były polowania na duże drapieżniki. Erdelyi kopo pochodzić ma od psów bałkańskich, a niektórzy kynolodzy twierdzą, że od gończych rosyjskich. Jak w przypadku większości ras, tak i w tym dokładna genealogia nie jest znana. Podczas II wojny światowej erdelyi kopo zostały niemal doszczętnie wyniszczone. Rasę odtworzyli po wojnie kynolodzy węgierscy na bazie kilkunastu osobników, które udało im się odnaleźć na Słowacji i na Węgrzech. Rasa ta występuje w dwóch odmianach - wysokonożnej i krótkonożnej. Odmiana krótkonożna, rzadsza, używana bywa do polowania na lisy i zające. Różni się ona od wysokonożnej nie tylko wielkością, ale również rodzajem włosa i umaszczeniem. Obecnie obie odmiany tej rasy, poza Węgrami, spotykane są bardzo rzadko.
Przyjazny, odważny i wytrzymały, średniej wielkości pies gończy. Dysponuje on doskonałym wyczuciem. Jest mało wymagający i łatwo szkolący się. Kształt głowy, pozycja szyi, silne, muskularne kończyny i sposób noszenia ogona zaliczane są do charakterystycznych cech tej środkowoeuropejskiej rasy psów gończych. Był on hodowany w dwu różnych odmianach: wysokonożnej i niskonożnej. Odmiany te różniły się nie tylko wielkością, ale również rodzajem włosa i umaszczeniem.
Odmiana wysokonożna jest najczęściej maści czarnej. Jej szata jest dłuższa i gęściejsza. Używa się jej z powodzeniem podczas łowów na grubego zwierza (dziki, jelenie, rysie). Odmiana niskonożna ma w umaszczeniu czerwień. Z psami tej odmiany poluje się na lisy i zające. Gończego transylwańskiego cechuje duża ciętość w stosunku do drapieżników. Jest on znakomitym legawcem. Podczas gonu daje głos o zmiennej tonacji, w zależności od tego, czy zwierz jest osaczony, czy się przemieszcza. Jest on bardzo przywiązany do swego pana i gdy zachodzi konieczność, broni go.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz