Grupa VI
Psy gończe i rasy pokrewne, posokowce
Wzrost - pies 53-61 cm, suka 49-57 cm
Masa ciała - 18-24 kg
Szata - włos jest krótki, ale gęsty, dający ochronę przed mrozami
Umaszczenie - tylko rude z czarnym czaprakiem
POCHODZENIE RASY: SZWECJA
Inne nazwy: Schillerstövare
Gończy Schillera pochodzi od lokalnie hodowanych psów myśliwskich. Ukształtowanie rasy dokonało się w XIX wieku, a jej twórcą był Per Schiller, który postawił sobie za cel wyhodowanie lekkiego, szybkiego psa gończego. Hans Räber podaje, że jeszcze jednym z powodów utworzenia własnej rasy przez Schillera, była niechęć do psów gończych z białymi znaczeniami. Sprowadził on gończe z Niemiec, gończymi z Szwajcarii o umaszczeniu czarno-rudym, w typie gończego z Argowii. Do powstania rasy został użyty także pies rasy harrier. Ściśle stosowany chów wsobny pozwolił Schillerowi uzyskać psy bez znaczeń białych, pomimo zastosowania w krzyżowaniu psów angielskich trójkolorowych. Powstałą rasę nazwano jego imieniem i uznano w 1907 roku przez szwedzki Kennel Club.
Gończy Schillera jest psem o dużej wytrzymałośc w biegu i szybkości. W pracy cechuje się dokładnością, a w tropieniu używa dolnego wiatru. Posiadaja silnie wyostrzony zmysł węchu.
Gończy Schillera jest psem myśliwskim wykorzystywanym do polowania przede wszystkim na lisy, także na zające bielaki. W pracy tropi i osacza zwierzynę do nadejścia myśliwego. Psy tej rasy odporne są na ból (zranienia w szuwarach i zaroślach). Dokładnie trzymają się tropu dzięki „dolnemu wiatrowi”.
W Szwecji chcąc spowodować wzrost liczebności saren preferowano psy, które najlepiej polowały na lisa i jednocześnie nie wykazywały zainteresowania sarnami. Zorganizowano próby pracy, które miały wyłonić psy najlepiej predysponowane do tego typu zadań. Pierwsze miejsce w tym konkursie zdobył pies gończy Schillera - „Tuveskogens Bruno”.
Obecnie, szczególnie w zachodniej części Szwecji, lisy zostały praktycznie wytrzebione. Próby pracy w formie polowania na lisa straciły swoje znaczenie i od około 10 lat gończe Schillera sprawdzane i używane w Szwecji są jako łowcy zajęcy.
Rasa ta dobrze hoduje się w kojcach – nie lubi zbyt suchych i przegrzanych pomieszczeń.
Poza Szwecją psy te nielicznie hodowane są tylko w Skandynawii. W Polsce jest jedna para tych psów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz