Autor: Agnieszka Pawłowska, 2010-01-03
Kaszel kenelowy – nazywany jest również kaszlem psiarniowym. Jest to zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli psów, wywoływane chorobotwórczym działaniem kilku rodzajów wirusów m.in.: CPIV-2, CAV-2, CAV-2, CRV-1, CRV-2, CRV-3, CHV-1, a także bakteriami takimi jak: Bordetella bronchiseptica, Klebsiella sp., niektóre gronkowce, paciorkowce i mykoplazmy. U psów wcześniej zaszczepionych choroba przybiera bardzo lekki przebieg i objawia się niegroźnym nieżytem górnych dróg oddechowych, pojawiającym się kilka dni po zakażeniu. Cała choroba trwa zwykle niewiele ponad tydzień. U psów nieszczepionych choroba może przybierać nieco cięższy przebieg, co daje wyraz w postaci kaszlu, pojawiającego się w przeciągu kilku dni po zakażeniu. Pierwotna choroba sprzyja wtórnemu wnikaniu do organizmu patogenów, które mogą doprowadzić do dalszych powikłań. Zwierzęta zakażone mogą przez kilka miesięcy pozostać nosicielami zarazka, a co za tym idzie nawet kiedy same nie wykazują objawów choroby mogą zakażać inne zwierzęta. Sytuacja wygląda dużo gorzej w przypadku zwierząt o obniżonej odporności, a więc niedożywionych czy narażonych na długotrwały stres. U nich właśnie, każdy z wyżej wymienionych zarazków doprowadzić może do wystąpienia długotrwałej, bądź nawracającej choroby o ciężkim przebiegu. Niekiedy choroba może doprowadzić do zapalenia płuc, a to jest już bezpośrednie zagrożenie dla życia zwierzęcia. U szczeniąt CPIV-2 może powodować śmiertelne zapalenie mózgu i rdzenia.
Choroba szerzy się pomiędzy poszczególnymi zwierzętami drogą kropelkową. Najczęściej dochodzi więc do zakażenia po bezpośrednim kontakcie zwierzęcia wrażliwego z psem chorym, bądź siejącym zarazek. Dlatego właśnie, na zachorowanie najbardziej wrażliwe są psy przebywające w stałym kontakcie z innymi psami – w szczególności w schroniskach dla zwierząt lub podczas wystaw.
Kaszel kenelowy cechuje się dużą zaraźliwością, dlatego może niekiedy przybierać postać epidemii. Choroba rozpoczyna się nagle. Początkowo występuje napadowy suchy kaszel, który pogłębia się poprzez krztuszenie, aż do odruchów wymiotnych. Zazwyczaj można również zaobserwować niezbyt obfity wypływ z nosa i worków spojówkowych. Brak jest gorączki. U psów w dobrej kondycji, choroba po około dwóch tygodniach mija samoistnie, przy obniżonej odporności może wywołać zapalenie płuc i w konsekwencji, bez szybkiego i skutecznego leczenia, zejście śmiertelne.
W Polsce, przeciwko kaszlowi psiarniowemu dostępne są szczepionki iniekcyjne i donosowe. Ich skuteczność w kwestii protekcyjnej jest dyskusyjna, jednak nawet jeśli pomimo ich stosowania choroba wystąpi, ma ona dużo lżejszy przebieg i nie stanowi dla zwierzęcia zagrożenia życia. Szczepienia przeciwko chorobie polecane są dla psów często biorących udział w wystawach, bądź innych iventach na których występują duże skupiska zwierząt.
